Een jaar vol avontuur

Daar zat ik dan, in het vliegtuig onderweg naar Sint Maarten. Wat had ik mezelf nou weer in me hoofd gehaald. Afscheid nemen van je lieve vrienden en familie, je fijne leven in Nederland achterlaten en een onbekende wereld tegemoet. Iets wat stiekem toch altijd op mijn bucketlist stond, maar nooit had gedacht dat dat nu nog werkelijkheid zou worden. Een vacature lezen en daar meer informatie over opvragen. Nooit wetende of hopende dat ik degene zou zijn die die vacature zou gaan invullen. Wat een kans om mijn droom werkelijkheid te laten worden. En pas op het moment dat het concreet wordt, realiseer je je eigenlijk pas wat je hebt. Desalniettemin, kon ik deze kans niet laten liggen. En ik zou Tessa niet zijn, als ik mijn dromen niet achterna zou ga. Dus daar zat ik dan, in het vliegtuig. Een volle koffer, met zelfs een enkele grammen over de 23 kilo, een volle handbagage en nog een kleine tas. Nog nooit had ik zoveel spullen meegenomen op reis.. Dacht dat ik makkelijk daaronder zou blijven en ruimte zou overhouden, maar het blijkt, als je de ruimte hebt vul je deze. Ik hoef hem tenslotte niet elke keer op mijn rug te dragen.
De afgelopen weken stonden in het teken van laatste dingen regelen, gezelligheid maar voornamelijk ook afscheid nemen. Ik voelde weinig ruimte om me goed voor te bereiden op wat komen zou. Ik leefde naar die ene dag: vrijdag 28 augustus 2020. Ik vermoedde dat ik pas na het afscheid vooruit kon kijken op wat voor mooi avontuur mij te wachten stond. Echter op schiphol en in het vliegtuig had ik toch stiekem eenbeetje pijn in mijn hart van het steeds verder weggaan van al die lieve mensen! Toch kwam er in het vliegtuig ook een zekere rust over me heen, een moment dat ik even niks meer hoefde te regelen en te doen, maar mezelf nu de komende 9 uurvermaken en wachten tot ik het land zou zien waar ik de komende tijd zou doorbrengen. En daar, na 9 uur vliegen, kwam dan eindelijk het eiland in zicht waar ik de komende tijd zou doorbrengen. We vlogen over het blauwe zeewater en witte stranden, en daar ben ik het al op verloren! Na een snelle check van alle papieren liep ik het vliegveld uit en daar stond een locale dame die mij de weg wees, in het nederlands. Hier moest ik wel meteen even aan wennen. Verderop stond Petra, mijn leidinggevende met wie ik de sollicitatie heb gehad, op mij te wachten. Richting de auto kon ik meteen kennis maken met de tranquilo style, het chill loopje. Dit was ook echt wel nodig, want het was snikheet. Petra bracht me naar mijn appartementje, welke ook op mijn werkterrein bevind. Het is een leuk appartementje en groot genoeg voor mij alleen. Ik was erg benieuwd naar de rest van het gebouw, maar helaas had ze daar geen tijd voor en stond dat voor mijn eerste werkdag in de planning.
Ik wist dat het vroeg donker zou worden, maar ik was nog wel benieuwd om iets meer glimp van het land op te vangen. Zo ging ik willekeurig een stukje lopen. Het viel me al direct op dat het land hier niet gebouwd is op loop- en fietspaden. Ze hadden dus toch gelijk dat je echt een auto hier nodig hebt.. Als er al wel paden waren was het onduidelijk waar je kon lopen, dus ik volgde maar de enkele wandelaars welke er ook waren. Er wordt hier ook regelmatig aan wandelaars gevraagd of je mee wil liften, want welke gek gaat er nou in deze warmte lopen?! Het viel me op dat er toch wel veel mensen hier enigszins gekleurd zijn, en daardoor viel ik ook weer wat meer op. Uit raampjes werd er geroepen": "alles goed? En een goed weekend!". En dat in het Nederlands, daar stond ik wel even te kijken maar ook wel gezellig. Na mijn benen wat gestrekt te hebben vond ik het wel weer genoeg voor vandaag.

De volgende dag zou ik een auto huren, waardoor ik meer vrijheid had om verder het eiland te ontdekken. Mijn vertrouwde blauwe suzuki swift hebben ze gewoon ook hier! Echter kreeg ik een andere ter beschikking. Ze gaven hierbij aan dat deze type auto's snel gestolen worden, dus met een extra stuurslot moest ik hem extra 'op slot' zetten. Ik had al begrepen dat ze hier best wel gevaarlijk rijden. Daardoor vond ik het toch best spannend om hier de weg op te gaan, zeker met een gehuurde auto. Maar ik moet er hier toch aan geloven, dus daar ging ik maar. Ik besloot het prachtige blauwe zeewater maar eens van dichtbij te bekijken. Ik bestudeerde de plattegrond en reed zo in één keer richting Phillipsburg. Ze hebben hier één hoofdweg, je moet alleen onthouden welk zijstraatje je in gaat. Op de parkeerplaats zette ik mijn auto neer, inclusief extra stuurslot. Ik liep richting het strand, waar ze ook een boulevard hebben. Dit is namelijk de toeristenplek. Ik liep zo richting de mooie zee! Keek naar links en keek naar rechts, maar echt de boulevard was uitgestorven! Gelukkig waren er nog 6 mensen op het strand, waardoor het nog net niet voelde alsof dit een verboden gebied was. Ik legde mijn handdoekje neer en genieten maar! Het water was ook echt heerlijk, lekkere temperatuur en zo prachtig helder! Het voelde echt als een privéstrand of een onbewoond eiland, maar ik vond het heerlijk! Ik was lekker aan het genieten, toen ik hier en daar wel een donkere wolk aan zag komen. Het waait hier best wel (ook wel erg aangenaam), dus sommige wolken vlogen gewoon voorbij. Toch besloot ik maar mijn spullen te pakken, en net op tijd. De regen kwam met bakken uit de lucht. Ik kreeg van alle kanten aanspraak en mocht (of eigenlijk eerder moest) komen schuilen. Dat was maar goed ook. De mensen zijn hier erg vriendelijk, en maken met plezier een praatje met je. Tussen de buien door probeerde ik dichtbij mijn auto te komen. Toen het uiteindelijk droog was en ik op het parkeerterrein aankwam, kreeg ik een enorme schik. Ik kon mijn auto niet vinden! 3x over ben ik de parkeerplaats op en af gelopen, zeker wetende dat hij weg was. Ze hadden nog zo gezegd dat het een auto is die snel gestolen wordt. Ik baalde hier enorm van, waarom ook echt nu en op mijn eerste dag!? Ik belde Petra op en daarna het autoverhuur bedrijf. Ik vertelde dat ik dichtbij het politiebureau was. Zij gaven aan dat ik daar aangifte moest doen. Al vrij snel belde hij me terug, met het idee dat mijn auto misschien weg was gesleept omdat ik misschien op de politieterrein had gestaan. Op dat moment was ik al een stukje verder gelopen en zag ik een soort gelijke parkeerplaats. Ik vertelde dat ik misschien op de verkeerde plaats stond en hem terug zou bellen. En ja hoor, daar stond mijn auto! Ik had nog zo op maps.me mijn parkeerplek gemarkeerd, maar dit was dus niet goed gegaan. Vol geluk reed ik maar snel terug naar mijn appartement. Deze schik was ook wel genoeg voor vandaag.. Gelukkig kon het autobedrijf en Petra erom lachen, ik voelde me er iets minder chill onder. Lekkere eerste indruk, hahah.
Ook de volgende dag wou ik op pad. De grens naar het franse deel is gesloten ivm corona, dus ik moet het in het nederlandse deel maar vooral van de stranden hebben. Gelukkig kan ik mij daar goed vermaken en hebben ze veel verschillende. Dus hup naar een andere strandje en ook daar was het rustig. Daar lig je dan, te kijken naar de zee, de golven, de palmbomen, de lucht. Is dit echt hoe mijn leven er de komende maanden uit gaat zien? Nee, het besef is er nog steeds niet, maar mooi vind ik het wel!

Na een paar dagen het land te hebben verkent, maar vooral ook een beetje tijd te hebben gehad om alles te laten bezinken, was het tijd om te doen waar ik ook voor gekomen was: werken als fysiotherapeut bij White Yellow Cross. Mijn appartement zit op het terrein, dus nu mocht ik het eindelijk ook van binnen bekijken. Het koste mij 2 minuten om op mijn werk te komen. Dat is wel wat anders dan 45 min enkele reis.. Het gebouw is erg ruim opgezet. Naast een deel revalidatiecentrum, hebben ze ook nog een verpleegafdeling, een dagbesteding en een hospice in het gebouw. Verder op het terrein zit nog een bejaarden tehuis en een school en woonverblijf voor kinderen/jongeren met mentale en fysieke pronlematiek. Het paramedisch team bestaat voornamelijk uit Nederlanders. Daarnaast enkele locals, net als in de rest van de organisatie. Hierbij zijn de verpleegsters locals, en de administratiemedewerkers zijn nederlanders. Echter is nederlands een taal die hier door de meeste mensen wel te verstaan is en een enkele ook (deels) spreekt. Tijdens zinnen wordt er af en toe een engels of nederlands woord door heen gegooid, bijv: you can find the medicine in the white vakje. Iedereen begrijpt het dan ook, heel grappig.
Na de rondleiding werd me al snel verteld dat ik wel erg met mijn neus in de boter val. Er waren namelijk interne besmettingen, wat de organisatie aardig op zijn kop gooide. Een paar dagen geleden hebben ze namelijk de poli-revalidatie dicht moeten gooien. Petra speelt ook een grote rol in de organisatie, dus mij echt inwerken werd hem niet. Het werd vooral zelf uitzoeken en collega's vragen, beetje bij beetje leer ik alles dan vanzelf vinden. Scheelt dat ik mij toch een beetje had voorbereid op tranquilo, go with the flow, en zien wat er op je pad komt





Nu ben ik een paar weken verder en kan ik jullie beter vertellen hoe mijn dag/week eruit ziet. Voor vele zal het zich verbazen, maar ondanks dat ik 2min van mijn werk af woon en om 7.30 begin met werken, sta ik om 6.00 op! Ja, ik verbaas mij er zelf ook over, maar ik doe dit niet zonder reden. Het wordt hier namelijk het hele jaar door vrij vroeg donker (18.30). Aangezien het leven hier veel buiten is, ben je dus ook meestal op tijd weer thuis. Ik sta dus nu liever eerder op om langer van het licht te genieten. Daarnaast geeft het mij ook wat meer tijd om contact te hebben met thuis en kom ik er achter dat rustig opstaan (chillen op balkonnetje)ook echt heerlijk wakker worden is! Het enige minder rustige is dat het land geschikt over een verblijf voor vele muggen.. Waar ik in Nederland al erg gewild ben, is dat hier niet anders. Enige extra bijkomend probleem is, dat ze hier in topconditie zijn en niet van stil zitten houden, tenzij ze lekker van je bloed smikkelen.. Ik kan gerust in 5 min buiten zitten helemaal gek worden en een half bloed buisje hebben afgegeven. Nee dat overdrijf ik natuurlijk, want zo groot zijn ze niet. Met de tijd wordt ik steeds beter in het vangen, maar ik heb toch (heel zielig) een elektrisch muggenmepper gekocht. Oke terug naar mijn dagverloop. Ik vertrek dus ongeveer rond 7.25. En ja het is echt waar, hoe dichtbij hoe groter de kans dat je te laat komt. Ik heb het al een paar keer in mijn nederlandse tempo moeten lopen en ik kan je vertellen dat je je daarna alweer heel vies voelt.
De ochtend begint hier met een half uur overleg, althans dat overleg duurt ook gerust langer. Het gaat ook over vanalles en nog wat, maar bedoeling is hoofdzakelijke dingen te bespreken. Daarna ga ik de zaal op met mijn fysiotherapie collega. Het paramedische team bestaat uit 3 fysio's, 2 ergo's, 3 logopedisten en geen idee hoeveel psychologen/maatschappelijk werkers, want die heb ik nog nooit gezien en worden helaas niet betrokken bij het revalidatie traject, bizar he..! Dus op naar de verpleegafdeling. Daar ligt een lijst van patienten welke die dag van ons therapie krijgen. De therapie bestaat uit mobiliseren, uit bed halen (voornamelijk met tillift) en kijken en werken aan eventuele doelen. Sommige patienten liggen hier al jarenen echt hoge doelen worden niet gesteld en/of behaald, en worden dan na een tijd van onze lijst gehaald. Na het eerste uurtje is het 9.30 en is het tijd voor de rehab groep, de klinische revalidatie patienten! Momenteel zijn het er 6, welke allemaal al vrij ver in het traject zitten. Maar doordat de poli gesloten is, en mensen niet op weekendverlof kunnen, blijven ze voorlopig in de kliniek. Mochten we ze namelijk met ontslag gaan, mogen ze ivm gesloten poli niet terugkomen en zijn ze dus uitbehandeld. Dat is nu een dingetje. Daarnaast hebben we ook 2 patienten vanuit Saba en ook die grenzen zijn gesloten waardoor zij niet terug naar huis kunnen. Gelukkig is het een leuke groep en hebben ze veel plezier met elkaar. De groep bestaat uit patienten met een herseninfarct, ingewikkeld neurologie beeld, amputatie, herseninfectie en ziekte van Parkinson. Hier wordt de hele groep ingepland voor 2uur therapie, waarbij er tussendoor individuele behandelingen worden gegeven. Deze worden soms afgewisseld met ergotherapie of logopedie. Normaal heeftiedereen zijn eigen patienten, maar toch loopt dit tijdens zon groep behoorlijk door elkaar en zit hier nog niet echt een georganiseerde structuur in (net als vele andere dingen). Je zou denken dat als een team bestaat uit veel nederlanders dat dat wel zo is, maar nee, je vervalt snel in een nieuw patroon. Dit zie ik nu ook al aan mezelf, administratie laat je al snel voor wat het is als er toch niemand is die er naar kijkt.

Na de klinische revalidanten komt er een groepje mannen trainen welke covid hebben gehad en weer back in shape moeten komen. Zij hebben nogal wat cognitieve problemen dus het is een vaste aantal oefeningen welke ze elke dag uitvoeren. Daarna is het in principe 1,5uur tijd voor de poliklinische patienten. Hier staat momenteel een stop op (vanwege covid) waardoor er maar weinig behandelingen zijn. Waar ik eerder aan gaf dat deze gesloten was, is hij indertussen (ja ik heb op verschillende momenten dit verhaal getypt..) sinds 2 weken weer mondjesmaat geopend. Daarna is het van 13.30-15.30 weer tijd voor de klinische revalidanten, waarin het hetzelfde 'structuur' heeft als in de ochtend. Ze kennen hier niet echt verder groepstherapie. Bij deze groep merk ik dat ze het wel heel leuk vinden om samen wat te doen, dus daarom probeer ik het er wat in te brengen. Het laatste half uurtje van de werkdag wordt dan gebruikt voor administratie (wat dus niet gedaan wordt..). Voor de therapeuten die dit lezen (en uiteraard ook wel voor de rest): teambespreking voor patienten ziet eruit als gewoon vertellen wat je aan het doen bent en aangeven hoe het gaat. Doelen worden mininaal gesteld en besproken, laat staan een hoofddoel en kernprobleem. Verwachte einddatums worden heel makkelijk verschoven om verschillende redenen. Het stoppen van behandelingen is ook best 'lastig' omdat er op het eilamd weinig mogelijkheid is tot nazorg op welke manier ook. Zodra patienten alleen wonen komt er dus veel regelwerk bij en wordt er vaak gebruik gemaakt het sociale netwerk van patient of organisatie. Zo woont een verpleger dichtbij een patient en willen ze beide naar de sportschool maar heeft patient geen vervoer. De verpleger vind het geen enkel probleem om samen hier naar toe te gaan. Bijzonder hoe dit zo werkt. Ook avg technisch zouden volgens de nederlandse regels veel dingen écht niet mogen. Maar zo soepeltjes zijn ze hier dus!

Zo hebben jullie een klein inkijkje in hoe mijn werkdag eruit ziet! Wat betreft mijn sociale leven vind ik ook steeds meer mijn draai. Hier zal ik binnenkort nog even een verhaaltje over doen, maar voor nu kan ik jullie vast een klein voorproefje doen dat ik me goed vermaak en het naar mijn zin heb, binnenkort meer!

https://youtu.be/76mlG5X0EuY - filmpje van mijn werklocatie