"Hoe meer zielen hoe meer vreugde"

Je leven in Nederland achter je laten, naar een ander land gaan waar je opnieuw moet beginnen met je leven invulling te geven.. De grootste invulling in de week kreeg ik, mijn werk. Ondanks dat ik erg gelukkig wordt van werken als fysiotherapeut, ben ik ook dol op mijn sociale en sportieve leven met veel fijne mensen om mij heen. In de loop der jaren bouw je dat langzaam op, maak je een overstap naar een andere school of andere sport waardoor je nieuwe mensen leert kennen en de 'oude behoudt'. Ondanks dat ik aardig makkelijk contact leg, moest ook ik hier opnieuw beginnen en waar begin je dan? Het is hier namelijk niet zo dat je denkt, ik wil graag volleyballen en je zoekt even een vereniging op. Hier draait veel om connecties, zij nemen je mee, zij zorgen ervoor dat je eerder een afspraak hebt, eerder aan de beurt bent, auto of appartement vindt etc. Toevallig bleek ik al een toekomstige collega te ´kennen´. Adeo is een oudklasgenoot van mijn zusje. Ik had vanuit Nederland al aardig wat contact met haar gehad over hoe en wat. Het eerste weekend dat ik aankwam was zij helaas niet in de mogelijkheid om een drankje te doen, maar ik merkte ook dat ik het fijn vond om na zo'n drukke (maar zeker ook gezellige!) periode even wat tijd voor mezelf te hebben en het eiland in eigen tempo te ontdekken en bezinken. De eerste werkweek zat erop en Adeo en Lidwien (andere collega) stonden klaar om me in het weekend mee te nemen. Adeo nam mij mee naar haar vriendengroep. Deze groep bestaat vooral uit veel meiden, en ja allemaal beetje zelfde soort 'type'. Je moet namelijk ook wel flexibel en sociaal zijn om zo'n stap te maken. Bijna iedereen is hier op zoek naar nieuwe sociale contacten. En sindsdien begon mijn sociale leven te groeien! Er werd een hike-clubje opgezet, en wekelijks op de woensdag na werk bekijken we een nieuw stukje natuur tijdens een hike. Het is dan nog behoorlijk warm, maar de zon gaat hier altijd vroeg onder (rond 18.00-18.30uur) en in het donker wil je daar niet lopen. Het is een grote groep, waar binnen weer wat kleinere clubjes zitten. Er is ook veel doorloop hier binnen. De meeste komen hier voor één of twee jaar en gaan dan weer terug naar Nederland. Het grote motto van het land is: "hoe meer zielen hoe meer vreugde" en zo is het heel normaal om gewoon iemand mee te nemen. Alles is vrijblijvend dus je bent heel vrij om last minute af te zeggen of aan te haken. Met een aantal van deze groep klikt het goed, en gaan we momenteel elk weekend wel op pad. Lekker naar het strand, een avond barretje en hapje eten. De eerste paar weken dat ik hier was, was de grens naar het franse gedeelte gesloten door corona. Dat was voor mij het moment om vooral het Nederlandse deel te ontdekken. Maar iedereen zei dat ze vaak in het weekend naar het franse gedeelte gaan omdat dat mooier is. Dus zodra de grens open ging, hup het franse deel ontdekken! Ik sta sowieso versteld van de prachtige stranden die ze hier hebben, ik kijk mijn ogen uit! Het maakt het net iets meer vakantie gevoel doordat ze frans spreken, en uiteraard niet (graag) engels spreken. Tja had dat ook anders gekund? Het meest bizarre is, dat het franse deel onder europa valt! Ik kan daar namelijk op mijn nederlandse internet bundel.. Wel zeker weten dat je telefoon doorhebt waar je bent, want als ik die moet geloven ben ik al in Curacao, st Bart, Anguilla en nog een aantal landen geweest.. Dan gaat het wel heel hard met het aantal landen wat ik bezocht heb ;).
Toen ik hier net aankwam begreep ik dat de meeste mensen hier 2 tot 3 keer per week uit eten gaan. Ik vond dat belachelijk veel, in Nederland doe ik dat misschien één keer per maand.. Maar ik moet heel eerlijk bekennen dat ik het tot nu toe al elke week heb gered! Je hebt hier in het weekend een enorm vakantie gevoel, behoefte aan gezelligheid en vakantie sfeertje waar uiteten bij hoort. Het koken is daarnaast ook veel te warm, je zweet je kapot achter het fornuis. Het grote voordeel van uiteten is dat het vaak te veel is en je het mee kan nemen om het later op te eten. Doggy bag wordt hier aan de gast gevraagd en is dus helemaal niet gek, je hebt er immers voor betaald!
Na een hapje eten, komen we regelmatig in het weekend uit bij de Sandbar. Dit is een buiten 'kroegje' met elke avond een thema. Zo belanden we vaak bij de karaoke, soul en live muziek (reggea). Het zit aan het strand, met een mooie aankleding. Tijdens de corona tijd is dit tot zover het enige plekje waar het soms zo druk kan zijn dat er geen zitplaatsen meer zijn. Hier kunnen we ons goed vermaken, onder het genot van de muziek, cocktailtje of een spelletje (jenga, zakjes gooien waarvan ik naam ben vergeten).

Een andere locale collega, Tuscany, nam mij mee naar haar vrienden. Zij gingen voor een hike op zaterdagochtend. Ja tuurlijk ben ik daarvoor in! Toen ze zei dat ze om 5.45-6.00uur zouden vertrekken, moest ik wel nog een keertje nadenken. Maar ach om nieuwe mensen te leren kennen, moet je soms wat voor over hebben. De twee dagen ervoor kreeg ik de opmerking dat ik ze konden zien dat ik net op Sint Maarten was. Ik had namelijk met andere afgesproken en aangezien google maps hier overal aangeeft dat alles 15 min rijden is, ging ik op willekeurige momenten weg, het klopt namelijk over het algemeen niet. Het eiland is zeker klein en je bent overal zo, maar het is niet allemaal 15 min breed of lang. Ik stuurde dan toevallig een berichtje en dan bleek achteraf dat ik er precies 1 minuut voor de afgesproken tijd was.. De kunst van mijn vader denk ik, met of zonder klok, toch (bijna) altijd op tijd kunnen zijn :) Dus nu met locals nam ik me voor om niet te vroeg te komen, wat ik natuurlijk best lastig vond. Maar ik dacht laat ik de 6.00uur aanhouden, dan ben ik nog steeds op tijd omdat het onder de afgesproken tijd viel. En ik was op de afgesproken plek 5.56uur. Enkele minuten later kwam mijn collega aangelopen met haar vriend. Maar vooral de andere vrienden (wie 5.45uur hadden voorgesteld), waren nog verre van zichtbaar. We besloten vast te lopen, want dat bleken goede hikers te zijn. En ja hoor om 6.20uur kwamen ze aanlopen op afgesproken plek en toen waren wij al een stuk omhoog. Wij hielden een rustpauze en zo haakten zij vanzelf weer bij ons aan. Het was een hike vol door hoge beplanting, liep ik daar in mijn korte broek. Zo had ik aan het eind van de hike aardig wat schrammen op mijn benen. Maar dat is het fijne van wonen op een eiland, je sprint de zoute zee in en het geneest vanzelf weer! Het was een mooie hike met prachtig uitzicht over bijna heel Sint Maarten (NL-deel). Normaal gesproken staat dit vol met toeristen, maar vandaag waren het wij zessen en kwam er later nog een klein groepje aan. Ja ook de corona heeft hier grote invloed op het land en dus toerisme. Ik vind dit best lastig soms om te zien. Toeristenstraten zijn uitgestorven, toeristenwinkeltjes en restaurants zijn gesloten. Zeker na de orkaan Irma van 3 jaar geleden, krijgt het land nu opnieuw een financiele tik en dat is erg voelbaar aan de mensen. Op dit moment is het niet anders, en ondergaat de hele wereld de ellende van het coronavirus. Dus op dit moment probeer ik maar te genieten van de rustige momenten zonder de toerisme, en soms de privé stranden waar je anders blijkbaar op tijd een plekje moet scoren.
Ik vind het leuk om hier ook met de locals op te trekken. Op die manier zie je nog meer het leven zoals het hier is. Er zijn hier namelijk veel nederlanders en dat brengt je weer samen waardoor je makkelijker naar elkaar toe trekt. Zo ben ik ook met ze mee naar het strand gegaan. Hun manier is dan om even een paar keer te plonsen, maar verder veel boodschappen mee te nemen. De tassen gevuld met allerlei etenswaren maar ook verschillende mixdrankjes. Dit wordt allemaal genuttigd tijdens een spelletje Dominos. Ik kon mij niet herinneren dat ik dat ooit gespeeld had. Toch had ik het spelletje blijkbaar vrij snel door, want ze geloofden niet dat het mijn eerste keer was toen ik de eerste keer dik won, en de tweede keer op het randje 2de werd. Maar nee, echt waar, het was de eerste keer! ;) Daarnaast werd ik nog uitgenodigd voor een bbq op het strand. Dit blijkt ook een behoorlijk local-ding te zijn. Helaas kon ik toen niet, dus dat hoop ik dan nog een keer mee te maken, met veggie-food uiteraard ;).

Ondertussen heb ik alweer vele leuke en bijzondere momenten meegemaakt, het is tenslotte ook een land buiten Europa. Er valt alweer zoveel te vertellen, maar laten we het hebben over de gewoontes van dit land, een heel verhaal opzich.
Verkeer in Sint Maarten.. Ja hier kom je er dus écht niet onderuit om zonder auto te zitten. Waar ik in Nederland tijdelijk afstand moest doen van mijn vertrouwde blauwe Suzuki Swift, moest ik hier opnieuw opzoek naar een auto. Zoals ik in het eerdere verhaal had verteld worden de kleine autotje snel gesloten. Maar het land zit vol met autodieven.. Het gebeurd dus heel veel dat mensen een auto verkopen, maar dat deze gestolen blijkt te zijn. Het kan je dan zomaar gebeuren dat je auto als gestolen geregistreerd staat en jij wordt aangehouden hierdoor. Belangrijk is dus het controleren van papieren etc. Ook kunnen de auto's hier vanalles mankeren. Ik ben al niet zo'n autowonder, dus waar ik goed kon vertrouwen op mijn nederlandse auto, wou ik dat hier ook zo veel mogelijk. Gelukkig was er een man die mij hier wel bij wou helpen en ook via via kon ik dus aan een auto komen. Dit ging helaas niet zo soepel maar uiteindelijk is het gelukt en was ik blij met een betrouwbare deal. Ik ben eigenaar geworden van een knalgele Chevrolet SUV! Wel heftig hoor zo'n bak, maar er gebeuren hier regelmatig ongelukken en dan zit je maar beter in een auto met iets meer body. Daarnaast dacht ik, laat ik hier dan maar voor een auto gaan die ik in Nederland nooit zou rijden. En daarnaast is een knalgele ook wel een heerlijke carribean kleur! Er is naast mijn auto nog één hiervan op het eiland. Ik wordt dan dus al snel herkend door mensen die weten dat ik in deze auto rij. "Ja ik zag je auto staan", hoor ik al meerdere keren. Of als je met vrienden afgesproken hebt en de plek enigszins onduidelijk is, is het handig als ik er het eerste ben, want dan weten ze dat ik daar in ieder geval sta want hij valt goed op!
Hier met de wegen, veel kuilen en haast onzichtbare gemene drempels, weet je dat je auto sowieso een keer aan de beurt is. Als je hier lang genoeg bent, wordt je vanzelf automonteur (woorden van meerdere mensen). Mijn eerste lekke band heb ik al gehad, een schroef in de band.. Dus met mijn nieuwe betrouwbare auto, zat ik voorlopig wel goed, en tja de problemen die komen vast over een aantal weken wel een keer, dacht ik.. Nog geen 2 dagen had ik de auto en ik dacht ik laat hem op mijn werk even goed schoonmaken, want hij had een tijdje stil gestaan en fijn om even lekker schoon te maken. De eigenares, een collega, was vanwege covid terug naar Belgie gegaan en besloten om niet meer terug te komen, dus de auto is daardoor minder netjes achter gelaten. Na de poetsbeurt wou ik hem meenemen, maar hij starte niet meer.. De handige harry's van het werk hebben er met z'n 3 een uur aan gepuzzeld. Bleek het een securtiy lock te zijn. Ik vraag het mij nog steeds af, aangezien de vorige twee eigenaren hier nooit 'last' van hebben gehad. Maar nu moet ik met een sleutel in een vakje poren, dan de pook razendsnel verplaatsen en dan kan ik de motor starten. Doe ik het niet snel genoeg, start die niet. En sommige keren start hij zonder de gebruiksaanwijzing, dus ja bijzonder.. Daarnaast heeft de auto een ongeluk meegemaakt, waarbij de achterbumper wel een aardige deuk heeft opgelopen. Aangezien er wat lampjes branden in het dashboard vond ik het wel fijn voor de zekerheid te checken dat er geen verdere schade is. Nee, hier blijkt het 'normaal' te zijn als je lampjes branden, dan is het lampje gewoon stuk ;). Ja, en ook de garage was bijzonder. Ze kijken 3 keer, dan gaan ze naar een andere auto, komen ze weer terug naar jou auto, lopen ze weer weg. Je bent gerust 1,5uur zoet voor wat checkdingetjes.. Weer een hele happening, maar verder rijd hij fijn en doordat ik wat hoger zit heb ik ook meer zicht op de weg.
Nog een andere interessante bedoeling hier, is dat mensen met wel wat meer drankjes de auto instappen. Levenvsgevaarlijk, maar het gebeurd echt veel. Je moet natuurlijk altijd met de auto en politie controleerd er niet op (wel op het franse gedeelte). Net als snelheid, er staan geen flitspalen of politie, dus je kan zelf je snelheid bepalen. Met de kuilen, drempels, bergen en bochten haal je niet snel de 40+.
Mocht je nou echt heel lam toch de auto instappen, zet dan je alarmlichten aan, dan waarschuw je op z'n minst je medeweggebruikers dat ze voor je moeten oppassen ;). Mocht er toch een ongeluk gebeuren of mensen tegen je auto aanrijden (overdag of savonds), de meeste mensen rijden hier door omdat ze niet verzekerd zijn of uberhaupt geen rijbewijs hebben. En dat hebben wij helaas al meegemaakt. Ik zat in een auto welke werd aangereden, wat de schuld was van de andere auto. Het was een enorme pick-up waar je niks tegen in te brengen hebt en dus enorme schade achter gelaten heeft. Voordat je je realiseerd wat er gebeurd is, is de auto al weggereden. We werden geadviseerd om er achteraan te rijden, omdat de schade anders voor eigen kosten is. Dus hup wij opzoek naar de auto. En we hadden een groot vermoeden dat we hem gevonden hadden. De politie gebeld, welke vervolgens kwam. Zij lieten de auto vervolgens afgaan om te kijken of de eigenaar zou komen, maar dit bleef uit. Vervolgens hebben ze de auto in beslag genomen! Het is namelijk strafbaar om na een ongeluk door te rijden en op deze manier moet de eigenaar de auto bij de politie ophalen en wordt er verhaal gehaald. Er wordt dus niet gehandeld vanuit tentekenplaat maar gewoon meenemen van een auto. Dat is schikken als je auto ineens weg is! Naast deze bizarre situatie, hebben wij er gelukkig niks aan overgehouden.
Als we nu toch lekker op dreef zijn over auto's.. Er wordt hier gerust dubbel geparkeerd. Dus met een beetje pech staat je auto vast. En zo gebeurde dat ook met de auto van Manon. Manon, vriendin vanuit NL komt hier een aantal weken werken ivm covid. In het begin heel gek om dan hier ineens een bekende in je omgeving te hebben. Maar stiekem is het heel fijn en leuk! Je leven laten zien aan iemand van thuis. Maar ook vooral het gemak en het vertrouwde van een vriendschap met iemand die je al lang en goed kent. Het zou straks zelfs gek zijn als ze weer terug naar NL is. Maar zolang nog even leuke herrinneringen maken!
Maar ik was dus op stap met Manon. We gingen carpoolen, waarbij zij haar auto op een parkeerterrein had gezet. Het was toen al aardig druk dus ze stond in een soort van kuil, met een boom aan de achterkant. We kwamen aanrijden en zagen direct dat dit wel een dingetje ging worden. Er kwam net een local aan en die gaf aan dat je het beste je alarmlichten aan kan zetten en dan in de hoop dat iemand het doorheeft. Hij gaf ook aan dat Manon hem er zelf wel uit kon proberen te rijden of dat hij achter het stuur zou gaan. Het leek mij verstandiger dat hij het zou doen. Niks te nadelen van Manon haar rijkunsten, maar dit is iets wat hier veel voorkomt en de locals dan vast ook beter kunnen. En ja hoor, 3 keer steken en hij was eruit! En als je zag hoe vast hij stond, heb ik daar mijn ogen wel over staan uitkijken!
En dan nog even kort wat over de verdere regels hier. Eigenlijk wordt er helemaal geen gebruik gemaakt van knipperlichten. Soms met afslaan, maar bijv op een rotonde kan je het wel vergeten. In het begin dacht ik, dit blijf ik gewoon doen. Als ik straks weer in Nederland ben, moet ik ook gewoon fatsoenlijk kunnen blijven rijden. Maar toen ik hoorde dat ze daar de toeristen aan herkennen, ben ik er direct mee gestopt, dat ben ik tenslotte voor het eerst niet! Ik vroeg me af hoe dat hier dan gaat met de rotondes. Maar hier is de enige regel dat je ook de juiste baan neemt, die je moet nemen. En wonder boven wonder gaat dat goed, na een tijd zie je gewoon waar de auto´s vandaan komen en willen gaan. Verder vraag ik me vaak nog steeds af wat de voorrangsweg is. Maar na een tijdje (en soms heel snel) krijg je voorrang of moet je die gewoon nemen. Even een toeter er achteraan, een bedankje aan de auto die je voorgelaten heeft ;). De wegen verschillen daarnaast behoorlijk. Behalve kuilen en drempels is het meeste wel verhard. Echter is het nu naast orkaanseizoen ook regenseizoen. En dat is te merken, soms staan de wegen echt mega blank. In een regenbui is het uberhaupt beter om stil te gaan staan, want je ziet dan ook echt niks meer. En zeker met de kuilen en drempels, wil je die graag op een zo'n goed mogelijke manier passeren. Gelukkig heb ik een hoge auto, dus kan wat makkelijker door de hoge plassen heen rijden. Door de regen en wind komen er veel stenen van de bergen afrollen. Dus na zo'n bui liggen er overal stenen, en de weg wordt er helaas niet beter van, waardoor er extra kuilen van de wielen komen. Nou tot zover de auto verhalen.. Ik zei toch al dat het land bijzonder was, hahah.

En dan zie ik dat mijn verhaal alweer aardige lengte krijgt. Geeft me nog genoeg verhaalstof voor mijn volgende blog :)

P.s. Het toevoegen van foto´s gaat helaas niet zo soepel, ik doe mijn best. Maar kijk af en toe even in het fotoalbum of er nieuwe fotos bijstaan :)