Midden Patagonië

El Calafate zag er al direct gezellig uit met veel winkeltjes, restaurants en bars. Een overzichtelijke straat en niet te groot waardoor het er ook wel weer knus uitziet. Vanaf dit stadje maken de meeste toeristen een uitstapje naar de Gletsjer Moreno. Dus hop in de bus. In de verte zagen we de gletsjer en wat ziet dat er prachtig uit zeg! Er lagen witte dingen in het water, waarvan we niet zeker wisten wat dit was. Maar hoe dichtbij we kwamen hoe duidelijker het werd dat dit ijs was. We kwamen bij de busstop aan en liepen naar het startpunt. Dit was al een fantastisch uitzicht op de gletsjer, met daar omheen het meer en de besneeuwde bergen. We hadden niet verwacht dat het nog véél mooier zou worden. We bewandelde de paden richting de gletsjer en elke trap omhoog en elke meter dichtbij werd het bijzonderder, waarbij we op het laatst bovenop de gletsjer konden kijken. Regelmatig hoorden we een stuk ijs afbrokkelen en dit maakte een enorme knal. Dit was al indrukwekkend, tot er ineens een enorm stuk voor ons afbrak wat een harde knal en een hele water golf teweeg bracht. Ik schok best wel van wat ik zag, "is dit nou het gevolg van de klimaatverandering?". Echter blijkt dat dit een groeiende gletsjer is, welke elke dag 2 meter aan de achterkant aanmaakt. Dit houdt in dat de voorkant weg wordt geduwd en daardoor afbreekt. Dit was geruststellend en daardoor nog interessanter om te zien om de natuur werkt en hoe mooi dat kan zijn. Het was vandaag heerlijk weer dus een heerlijk combi om in het zonnetje te zitten en zon natuur verschijnsel te bewonderen!
Eenmaal terug in het stadje vonden we dat we ons ook even lekker op een terrasje mochten trakteren. Dus onder het genot van een liter sangria en empanadas (typisch Argentijns: soort gevuld deegpasteitje met bijv. Kaas, ham, capressa), kwamen we de dag goed door!
Verder was er in het stadje niet veel te doen. Het was helaas wat minder weer, hiervan maakten we gebruik om even lekker niks te hoeven en te chillen in het hostel. Toen het weer wat opklaarde, wilden we alleen nog langs het meer waar flamingo's zijn. Deze wou ik al zo lang graag een keertje zien. En ja hoor, daar stonden ze dan! We moesten helaas voor het meer betalen dus hebben van een afstandje gekeken, maar zelfs zo (en door mijn camera zoom, waar die wel niet goed voor is), was ik blij dat ik ze gezien had! 'S avonds lekker hapje gegeten en een typisch Argentijns biertje: Patagonia gedronken, samen met het biertje 'Oranje Boom'. Deze komt uit Nederland, maar was bij ons beide niet bekend maar zeker lekker!

Tijd voor het volgende stadje, El Calten. Dit is het uitgaanspunt voor vele hike-routes. We kwamen rond 12 uur aan en hadden daardoor nog de mogelijkheid om 's middags nog 2 kleinere routes te lopen. Eerst op naar de waterval. Waar we wederom langs een mooi uitzicht liepen, bergen met sneeuw en omringd door water. De waterval was heerlijk rustgevend. Zonnetje op ons bolletje, het neervallende water en we zouden zo de hele middag kunnen blijven zitten. Maar er stond meer op de planning. Dus weer helemaal terug naar andere kant van het centrum voor een hike voor een uitzicht op het centrum. We hebben elke keer enorm mazzel met het weer, de zon doet zoveel wonderen! Echter hoe langer we liepen, hoe later het werd. En zo verdween ook de zon achter de bergen. Het werd toch behoorlijk fris, dus dit keer gingen er kleren aan ipv uit. Dus met muts, sjaal, jas en handschoenen vervolgenden we onze hike. En gelukkig met een mooi uitzicht als gevolg! Daar stonden we dan bovenop de berg, zo hoog! Na al dat klimmen merkten we dat we onze voeten en benen weer aardig aan het werk hadden gezet. Toch enigszins wetende dat dit slechts een warming-up was voor wat er de volgende dag komen zou gaan, de beruchte klim naar Fritz Roy.
Om 8.15uur stonden we, net als vele andere, aan de onderkant van de berg. Het was prachtig weer dus we hadden enorm geluk dat we vandaag deze hike konden gaan doen. Met slecht weer (harde wind of regen) is het namelijk onverstandig/gevaarlijk. Vol goede moed begonnen we aan de tocht. Na 3 uur hadden we 9km beklommen en kwamen we aan bij het laatste stuk van 1km. "Oh dan ben je er bijna!" Zal je denken. Maar niks is minder waar. Hier staat namelijk een uur voor en is behoorlijk pittig. Je moet aardig flexibel zijn en rotsen kunnen beklauteren. Steeds dachten we, nu zullen we er echt bijna zijn.. Tot je om het hoekje komt en nog verder moet. Je houdt jezelf maar vol dat je nog nooit zo dichtbij bent geweest en het zonde is om op te geven. Dus hup gaan met die benen! Ik ben toch enigszins blij dat ik nog heb getraind voor de zevenheuvelenloop, komt dat hier met al dat beklim en de heuvels nog goed van pas! (Niet dat het daarvan een stuk lichter wordt..). Het allerlaatste stuk was nog steiler dan daarvoor met zand. Wij met onze Nike schoenen, met niet al te goede profiel meer, liepen voorzichtig naar boven. En ons harde werken werd beloond met een prachtig plek van besneeuwde bergen en een meer! Echter lag het meer nog vol met sneeuw, waardoor de blauwe kleur ontbrak. Het mocht het geluksgevoel niet bedrukken, want wauw ja dit was mooi!! Even heerlijk genieten en daarna de barre tocht weer naar beneden. Op dit soort momenten voel ik me altijd goed als ik andere nog omhoog zie klimmen, mag ook toch? Heb het bovendien zelf ook moeten doen. Via een zijpad gingen we richting Cerro Torro. Een ander mooi meer. Het leuke van al deze hikes vind ik dat elk pad/wandeling toch weer door totaal andere omgeving is. Dit zijpad vroeg weer veel van onze puzzelmogelijkheden om zo droog mogelijk naar de overkant te komen. Dit ging niet helemaal ongeschonden kan ik je vertellen.. Onze Nike schoenen zijn hier misschien niet het beste schoeisel, het zorgt wel voor vele hilarische momenten! Keer op keer liggen we weer helemaal in een deuk, en komen we er achter dat het momenten zijn waar je bij geweest had moeten zijn! We zagen weer prachtige uitzichten en hebben enorm genoten van de natuur, wederom de zon en de gezelligheid. Je zou denken dat na al die uren lopen en in de bus zitten we uitgepraat zijn. Toch vinden we steeds weer een nieuw onderwerp en kunnen we gezellig blijven kletsen. Ook zijn de momenten van stilte en dan genieten we heerlijk van de rust als je daar zo door de bergen loopt!
Na heel wat uren later kwamen we bij de kruising aan waar we naar Cerro Torro konden gaan. We hadden er graag heen gewild maar onze benen en voeten en de tijd gaven aan dat het genoeg was en we terug naar het centrum moesten. 10 uur later na de de start waren we weer terug in het levendige stadje. Moe maar voldaan ploften we neer bij de Mexicaan. Hier aten we een hapje met mijn collega en haar vriendin. Toevallig genoeg waren zij ook in El Calten! Even gezellig bijgekletst en daarna was het weer tijd voor afscheid. We hadden besloten om meteen door te gaan naar Bariloche. Even snel een douch en daarna met rusteloze benen een bustocht van 24 uur voor de boeg. Gelukkig was het redelijk rustig, dus konden we beide 2 stoelen bemachtigen om onze benen languit neer te leggen. En dit was denk ik maar goed ook!

Voor mij was het een prima busreis. Ik kon aardig goed slapen en was behoorlijk gesloopt van de wandeling. Dus toen we na 24uur in Bariloche aankwamen, was dat prettig maar had ik het gevoel dat ik naast het slapen niet heel veel meer had gedaan. Op naar het hostel en even door het stadje lopen om een hapje te eten. Toch wel lekker om even weer in beweging te komen. De bussen hier doen er behoorlijk lang over door de enorme afstand die zij moeten maken. Daardoor zijn er weinig tot geen stops. Je kan gebruik maken van het toilet in de bus en je krijgt ontbijt/lunch/diner/drinken/snack. Hier moet je natuurlijk niet te veel van verwachten maar het is wel goed verzorgd. Dus even nog wat lopen was wel goed.
De volgende dag bekeken we het stadje nog iets beter en liepen we langs het meer. Er stond hier zoveel wind dat we moesten oppassen dat we niet de weg opgeblazen werden. Het was behoorlijk fris en er waren ook wat regendruppels. Toen we met de bus aankwamen bij de fiets verhuur, werden we meteen gewaarschuwd voor regen wat net op circuit Chico was begonnen. Dit is een ronde om het meer heen, met mooie uitzichten. We hadden besloten om dit met de mountainbike te doen, eens wat anders. Dus helemaal ingepakt en wel begonnen we met fietsen. En ja hoor, Tessa zou Tessa niet zijn als ze het niet snel warm krijgt. Dus na de eerste heuvel deed ik mijn regenjas uit want pff die houdt toch veel warmte vast en zoveel regen was er niet. Gelukkig had ik Manon mee. Zij fietst regelmatig en kon mij tips geven over hoe ik het beste mijn fiets kon instellen. De eerste helling op was al zo vermoeiend dat ik me zorgen maakte over de rest. Gelukkig ging het met de tips beter. We kwamen mooie Panorama's tegen, al was het wel wat bewolkt. We gingen zo hard ook het rondje af dat we tijdens een hapje eten bij het uitzicht, er achter kwamen dat we 2 kleine extra routes gemist hadden. Besloten om het er bij te laten en het te doen met het moois dat we al gezien hadden. Eenmaal terug in het stadje kwamen we er achter dat dit wel ook het stadje van de chocola en ijs is. En dan verschijnt er toch wel een grote glimlach om mijn gezicht, jammieeee!! We liepen de verschillende winkeltjes in en probeerden hier en daar een chocolaatje. En ijs, wauw behoorlijk wat keus. Dus laten we een 'ijsje' halen. 2 'bolletjes' , zo vullend als een maaltijd! Dan wacht het avondeten maar even. We lieten onze eigen kunsten weer de gang gaan. En onder genot van een wijntje en ander backpackers was het een geslaagde avond.
De andere backpackers vertelden over een hike welke zij gedaan hadden, Frey. Dus Lets do this! Ze vertelden over dat ze door de sneeuw moesten, en met een blik op onze schoenen zeiden ze dat we ook het laatste stukje konden overslaan. We zouden het wel zien, niet geschoten is altijd mis. Weer een totaal andere hike, wederom prachtig uitzicht. Ik blijf het maar zeggen, maar zo is het nou eenmaal. Mijn verrijking tot het wildplassen heeft mij ook een mooiste uitzicht vanaf 'een wc' gegeven, heb ik dat ook weer in the pocket! Na iets meer dan 3 uur kwamen we aan bij het laatste stuk, sneeuw! Oke, wat gaan we doen? Een ding wat ik mezelf altijd afvraag als ik op reis ben: " ik ben hier maar één keer, wil ik dit missen of niet?" Het antwoord was (zoals meestal), nee! Dus hop de sneeuw in! En ik moet zeggen we kwamen er de heenweg er goed vanaf! (Ja je leest het goed, de heenweg..). Wat waren we blij dat we de keus hadden gemaakt, want dit was Fritz Roy in het klein maar dan met een blauw meer (en niet besneeuwd), en echt veeeeel minder toeristen. Samen met onze pizza als lunch maakten dit het plaatje compleet! Tja en toen terug.. De heenweg lukte het om de voetstappen van de voorgangers te stappen. Terug ook, alleen dan ga je naar beneden. Dat betekend ook een stuk gladder. Manon liep voor mij en die heb ik eerst hard uitgelachen. Maar boontje komt om zijn loontje en dus ging ik ook door de sneeuw. Met als resultaat in mijn mouw, koude hand, sneeuw in mijn broek en natte schoenen en sokken. Ik denk achteraf dat we niet mochten klagen hoe we er nog vanaf zijn gekomen. Wat weer een fantastische beleving!