Zuidelijkste puntje van de wereld

Na 3 jaar durfden Manon en ik het weer aan om samen op reis te gaan, op naar Argentinië! Na een tussenstop in Madrid kwamen we aan in het warme Buenos Aires. Eerst even wat geld pinnen voor de taxi. En ondanks dat ik al een redelijk ervaren reiziger ben maak ik keer op keer dezelfde fout. Pinnen en er later achter komen dat je maar €50 heb gepind. Op in de taxi richting ons hostel. Het ziet er allemaal netjes verzorgd uit, veel groen, hoge gebouwen, goed onderhouden wegen en voor het eerst sinds tijden zit ik tijdens een reis met een veilig gevoel in de taxi. Ze proberen zoveel mogelijk overal tussendoor te gaan en zo snel mogelijk te zijn, maar wel georganiseerd. Uiteindelijk komen we aan, redelijk in het centrum en dichtbij de Subway. En nee niet een eetcafe maar een metro, hier gingen we eens even mooi gebruik van maken! Het was al middag en we wilden meteen meedoen met de free walking tour. Ik had het even verkeerd gelezen dus had me slippertjes aan en had een lekkere hop-on-hop-off-bus verwacht. Nou onze 4 benen waren de enige die ons verder brachten. Er was een grote opkomst en leuk bedacht om het op deze manier te organiseren. Gelukkig kwam ik er ook al snel achter waarom ik mij geen zorgen maakte om weer met Manon op reis te gaan. De citywalk duurde ons bij de tweede stop al te lang (heel goed en leuk die verhalen maar wat te langdradig). Onze blikken zeiden genoeg en dus besloten we om op eigen houtje de stad te ontdekken. Het is een grote stad maar wel met een relaxde sfeer. Het was een hele wandeling, waarbij de jetlag en warme temperatuur het niet makkelijker maakten, vonden onze voeten dat ze ook echt wel genoeg hadden gedaan. De uren stil zitten in het vliegtuig hadden we ruim en breed weer gecompenseerd.
Even opfrissen en een hapje eten, waar we een heerlijke pizzeria hadden gevonden. Ik koos voor een pizza tonijn met gekookt ei, mozzarella en basilicum. Hij was zo groot en gevuld maar gelukkig mochten we de restjes meenemen om er de volgende dag van te smullen als we weer in het vliegtuig zaten met lunch tijd.
De volgende ochtend was het even ontbijten en weer op naar het vliegveld. We zagen de Mac Donalds, gaan we dit echt doen? Naja in Nederland blijk je tegenwoordig ook daar een ontbijt te kunnen scoren dus laten we gewoon eens kijken. Dus voor het eerst stonden we om 9.00uur in de Mac. Er stond een lekker broodje op het menu. In mijn beste Spaans hebben we het ontbijt besteld. Het is hier heel wisselend of ze wel of geen Engels spreken. Dus het ligt eraan waar we zijn of ik mijn Spaans moet gaan gebruiken. Gelukkig merk ik nu al dat het me beter afgaat dan in Cuba, dus dat is erg leuk! Manon leer ik elke dag een aantal woordjes zodat we straks volleerd Spaans kunnen spreken! En daar gingen we dan weer op naar het vliegveld. Waar we in de taxi er achter kwamen dat onze overheerlijke pizza nog in de koelkast lag, zuur...!!
Op naar het zuidelijkste puntje van de wereld, Ushuaia. We hadden 2L water gekocht en dachten dat dat op moest voor het vliegtuig, dus klok klok klok en de water was op. Met resultaat dat we daarna veel naar de wc moesten en er later achter kwamen dat je drinken wel mee het vliegtuig in mocht nemen, lekkere actie weer!

Eenmaal aangekomen in Ushuaia kwam de kou ons tegemoet. Waar we ons veel te warm hadden aangekleed in Buenos Aires, verkleumde we ons hier aan de kou. Maar wauw wat een andere omgeving! We werden omringd door bergen met sneeuw en water, wat een uitzicht! Het centrum maar eens opzoeken. We zaten er 2 km vandaan en voor ons gevoel liepen we verkeerd. Dus ik vroeg het in mijn spaans aan een local. De man gaf mij een hele uitleg waarop ik een paar keer antwoorde: "si, si, si, gracias". We liepen de richting op die meneer had aangewezen en Manon zei: "WoW dat je dat allemaal verstond!" Waarop ik reageerde:"nee dat deed ik niet, maar het eerste stukje snapte ik en de rest vragen we later wel!" Ik kan vrij moeilijk de weg in Spaans vragen en vervolgens aangeven dat ik niet snap wat hij bedoelt. Maar na het eerste stukje uitleg vonden we het op ons eigen kunnen. Ushuaia is een redelijk klein stadje, maar staat vooral bekend om de hikes. Zo begonnen we de volgende dag in het National Park. Daar kon je meerdere wandelroutes doen. We hadden ons goed aangekleed, thermokleding, muts, sjaal, handschoenen, Lets go! Even vergeten dat je het van wandelen ook behoorlijk warm kan krijgen, dus er ging ook steeds weer een laagje af en soms weer bij. We hadden enorm mazzel met het weer. Het mocht dan wel wat fris zijn, maar met een zonnetje was het perfect wandelweer. De verschillende routes waren op hun eigen manier erg mooi, met uitzicht door de mooie natuur met de besneeuwde bergen en blauwe meertjes. Sommige paden waren wat modderig geworden. Ik vind het altijd lastig een juiste pad te kiezen dus Manon ging wel voor. Echter was dat niet de juiste route waarbij zij misstap na misstap maakte en behoorlijk onder de modder terecht kwam. Het leverde een hilarisch lachmoment op en gelukkig kon Manon er later ook om lachen. Na een tijd te hebben gelopen moesten we beide enorm plassen, maar zijn alle twee geen wildplassers. Ik had laatst een nieuwe techniek gehoord en ook ditmaal dacht Manon het als eerst wel te willen uitproberen en het werkte! Dus liet ik het ook maar proberen, op hoop van zege. En bij deze kan ik jullie mede delen dat ik voor het eerst (sinds ik oud genoeg ben om er zelf over na te moeten denken) heb wild geplast!! Ik was intens gelukkig, wat is dit fijn en handig zeg! Vol goede moed en lege blazen konden we onze wandeling van 23 km vervolgen. De transfer waarmee wij gingen zou op 3 verschillende tijdstippen vertrekken. We waren best wel op dus besloten we die van 17.00uur te pakken. Maar uiteindelijk hadden we te laat de bushalte gevonden. Dit betekende dat we 2 uur moesten wachten. Tijd voor een fotoshoot!
De volgende dag stond de hike richting Lake Esmeralda op de planning. Een totaal andere hike. Veel mensen keken ons aan en vroegen of we zeker wisten dat we dat op deze schoenen wilden doen (sportieve nike schoenen), want door de gletsjer die nu aan het smelten is, zou de hike nu erg drassig en modderig zijn. "Uhm ja want we hebben niks anders". Na ongeveer een uur te hebben gelopen zei ik: "Nou als dit zo blijft met de modder dan is dat goed te doen". Dat had ik beter niet kunnen zeggen want nog geen minuut later begon daar de ellende. Een enorm gebied vol met modder en water. Het werd een soort spel om via stenen en stokken zo droog mogelijk naar de overkant te komen. Van allerlei kanten werd er gelachen en gebaald en belanden er mensen in de modder. Wij beide kwamen er redelijk ongeschonden uit! En wat was het laatste stuk mooi! Weer omringd door de bergen met sneeuw, een riviertje en watervalletje. Uiteindelijk was daar het meer, wat een prachtig uitzicht, zeker de moeite waard! Ook de terugweg bleven onze schoenen en broeken redelijk bespaard.

Op naar El Calafate. Een ding wat we al geleerd hadden en nu weer bevestigd wordt, Argentinië is groot! Dus deze busrit kost ons 16 uur. Na de hikes van in totaal 40 km, was het voor ons niet heel vervelend om eventjes niet te hoeven lopen. Want onze benen, voeten en blaren gaven genoeg aan.. Het was een enorm luxe bus waar we een enorme stoel hadden waar je goed in kon slapen. Echter bleef het niet bij 16 uur liggen, want we doorkruiste Chili. Door de border, stempel halen, dus een extra stempel in mijn paspoort! En later moesten we over het water, dus de boot op. Echter was het water enorm ruig. Dit werd bevestigd toen we in de boot zaten en deze gigantisch van links naar rechts ging. Waarop er werd gezegd dat er op sommige dagen niet overgestoken kan worden omdat het gevaarlijk is. Wij hadden het 'geluk' dat het net kon. Gelukkig duurde de bootreis niet heel lang en kwamen we veilig aan de overkant. De reis liep verder voorspoedig en zo kwamen we midden in de nacht aan in El Calafate. Eens zien wat dit stadje ons te bieden heeft!